Bericht uit de Stentor

Geen dag spierpijn of zere billen
door Erna Ekkelkamp. vrijdag 27 juni 2008

Clemens van Ewijk fietste drieduizend kilometer van Lemelerveld naar de Spaanse pelgrimsstad Santiago de Compostela: ,,Ik wilde dit echt heel bewust alleen doen.' Eigen foto
LEMELERVELD - Met drieduizend fietskilometers in de benen en bijna vijftienduizend euro rijker, keerde Clemens van Ewijk deze week terug naar Lemelerveld.
Zie ook:
Pelgrimstocht is inzamelingsactie In vijfendertig dagen fietste hij naar Santiago de Compostela in Spanje. Hij wilde daarmee een moeilijke periode in zijn leven afsluiten en tegelijkertijd geld inzamelen voor het Inloophuis voor Kankerpatiënten van Stichting Vechtgenoten in Ommen.Bij thuiskomst ziet hij er stralend uit. Gespierd, gebruind en gelukkig. Zijn reis is op alle fronten geslaagd. "Het was een geweldige ervaring," zegt hij. "Dit was de eerste keer dat ik langer dan tien dagen van mijn bedrijf weg ben geweest en ik moet zeggen: op het moment dat ik op de fiets stapte om te vertrekken, kon ik meteen alles loslaten. Ik heb zes weken lang niet of nauwelijks aan mijn werk gedacht." Hij lacht. "Eenmaal belde een medewerker mij op met een moeilijk probleem. Het deed me niets. 'Los het zelf maar op. Zoals jij het doet, is het goed', heb ik hem gezegd en zo voelde ik het ook." Zijn familie vergat hij niet. Iedere avond stuurde hij een sms-je naar zijn vrouw Ria, die vervolgens zijn website bijwerkte. Zo konden zijn tien broers en zussen, kennissen en vrienden meeleven tijdens zijn lange tocht. "Ik heb een lastige periode in mijn leven doorgemaakt. Hoewel het bijna onmogelijk is om deze tijd af te sluiten, wilde ik het toch een plek geven in mijn leven. Dat heb ik gedaan door deze tocht heel bewust in mijn eentje te maken. Dus toen Ria tegelijkertijd elders in Frankrijk met vakantie was, en wij er na ons sms-contact er achter kwamen dat we heel toevallig in hetzelfde stadje bleken te logeren, hebben we wèl samen gegeten, maar zijn we na de maaltijd ieder weer naar ons eigen hotel vertrokken. Ik wilde dit echt heel bewust alleen doen."Tijdens zijn tocht heeft Clemens veel nagedacht over zichzelf en over het leven. "Dat was soms confronterend, maar ik bleef positief. Uiteindelijk heeft het me dichter bij mezelf gebracht. Ik heb me ook vaak verbaasd over mezelf. Ik ben helemaal geen fietser, maar toch fietste ik iedere dag zo'n honderd kilometer door weer en wind. En wat denk je? Ik heb geen dag spierpijn of een zere kont gehad. Ik voelde me gewoon met de dag sterker worden."Niemand fietst of wandelt zomaar naar Compostela, ervoer hij. Iedere pelgrim heeft zijn eigen verhaal en iedereen doet het op zijn eigen manier. "Natuurlijk werden er wel vertrouwelijkheden uitgewisseld, maar het viel me op dat iedereen toch erg op zichzelf was. In Burgos sliepen we met tachtig personen in een immense slaapzaal bij een klooster. Toch was het er rustig, omdat iedereen toch vooral met zijn eigen tocht bezig was." De meeste indruk maakte een Oostenrijkse rolstoelgangster. "Helemaal alleen probeerde zij te verwerken dat ze door een auto-ongeluk in de rolstoel was beland. Nadat ik met haar had gesproken, kreeg ik nog meer kracht om verder te gaan."